Iðnaðarmenn í Háskóla Íslands!
Nú á föstudaginn, ætlaði é að fagna lokum velheppnaðrar akademískar viku, og brá mér í nýja náttúrufræðahúsið. Þar ætlaði ég að fá mér snæðing, súpu og brauð, eða eitthvað viðlíka sniðið að menntuðu lítillæti mínu og nægjusemi. Nema hvað, húsið átti sem sagt að vera tilbúið í haust, og var tilkynnt opinberlega á dögunum að það væri tilbúið, og að Háskólafólki væri óhætt að vappa um það og jafnvel sækja þangað tíma. En annað kom heldur betur á daginn. Þegar ég gekk inn í annars glæsilegt hús (langskólagenginn arkítekt - eru arkítektar einhvern tímann ómenntaðir, eða hvernig myndi það nú fara?) var það fyrsta sem ég sá svona álpíramídi, eða hvað það nú kallast, þetta sem prílað er upp í til að gera við ljósaperur og þess háttar. Og viti menn, þarna efst stóð einn af iðnaðaröpunum, í allri munderingunni, smekkbuxum, t-bol og þykkum stakki þefja. Hann var búinn að príla þarna upp, veifaði hamri eða skrúfjárni (ég myndi ekki viðurkenna að ég þekkti muninn þó Kalli Bjarna hótaði mér strjúpasamræði) og þóttist vera vinna - þeir fá borgað fyrir að þykjast vinna.
Ég fylltist undir eins djúpstæðri samkennd með raunþenkjandi kólegum mínum, líf- og jarðfræðingunum, sem haldið er í gíslingu um þessar mundir, stofufangelsi jafnvel, af uppvakningum í smekkleysisbuxum. Og ég spurði einn blesann: ,,Hvern fjandann eruð þið að gera hérna, veistu hvað klukkan er, getið þið ekki séð (ó)sóma ykkar í að vinna á nóttinni frekar en að vera fyrir mér?" ,,Er ég eitthvað fyrir þér?" Hugsið ykkur ósvífnina. Gefur það ekki augaleið? Hverju lifandi kolefnissambandi á jörðinni ætti að vera ljóst hvor ber höfuð og herðar yfir hvorn í þessum samskiptum, þó að apanum hafi einhvern veginn tekist að príla upp í þennan stiga.
Hann var ekki jafn sigri hrósandi þegar ég sparkaði undan honum stiganum og hann lenti í gólfinu. Það kom skellur þegar hnakkinn á honum slengdist í fúskara-unnu flísalögnina á gólfinu, skellur sem fyrirfór eftirmiðdagskyrrðinni í náttúrufræðahúsinu, og áður en blóðið byrjaði að renna, mundaði ég verkfærið hans og lyfti því eins hátt upp og ég gat. Það glampaði á verkfærið rétt áður en það rann í gegnum loftið, en bara í fyrsta skiptið, í næstu skiptið var það útatað blóði. Lögreglan sagði að þetta hefði verið klaufhamar.
Nú á föstudaginn, ætlaði é að fagna lokum velheppnaðrar akademískar viku, og brá mér í nýja náttúrufræðahúsið. Þar ætlaði ég að fá mér snæðing, súpu og brauð, eða eitthvað viðlíka sniðið að menntuðu lítillæti mínu og nægjusemi. Nema hvað, húsið átti sem sagt að vera tilbúið í haust, og var tilkynnt opinberlega á dögunum að það væri tilbúið, og að Háskólafólki væri óhætt að vappa um það og jafnvel sækja þangað tíma. En annað kom heldur betur á daginn. Þegar ég gekk inn í annars glæsilegt hús (langskólagenginn arkítekt - eru arkítektar einhvern tímann ómenntaðir, eða hvernig myndi það nú fara?) var það fyrsta sem ég sá svona álpíramídi, eða hvað það nú kallast, þetta sem prílað er upp í til að gera við ljósaperur og þess háttar. Og viti menn, þarna efst stóð einn af iðnaðaröpunum, í allri munderingunni, smekkbuxum, t-bol og þykkum stakki þefja. Hann var búinn að príla þarna upp, veifaði hamri eða skrúfjárni (ég myndi ekki viðurkenna að ég þekkti muninn þó Kalli Bjarna hótaði mér strjúpasamræði) og þóttist vera vinna - þeir fá borgað fyrir að þykjast vinna.
Ég fylltist undir eins djúpstæðri samkennd með raunþenkjandi kólegum mínum, líf- og jarðfræðingunum, sem haldið er í gíslingu um þessar mundir, stofufangelsi jafnvel, af uppvakningum í smekkleysisbuxum. Og ég spurði einn blesann: ,,Hvern fjandann eruð þið að gera hérna, veistu hvað klukkan er, getið þið ekki séð (ó)sóma ykkar í að vinna á nóttinni frekar en að vera fyrir mér?" ,,Er ég eitthvað fyrir þér?" Hugsið ykkur ósvífnina. Gefur það ekki augaleið? Hverju lifandi kolefnissambandi á jörðinni ætti að vera ljóst hvor ber höfuð og herðar yfir hvorn í þessum samskiptum, þó að apanum hafi einhvern veginn tekist að príla upp í þennan stiga.
Hann var ekki jafn sigri hrósandi þegar ég sparkaði undan honum stiganum og hann lenti í gólfinu. Það kom skellur þegar hnakkinn á honum slengdist í fúskara-unnu flísalögnina á gólfinu, skellur sem fyrirfór eftirmiðdagskyrrðinni í náttúrufræðahúsinu, og áður en blóðið byrjaði að renna, mundaði ég verkfærið hans og lyfti því eins hátt upp og ég gat. Það glampaði á verkfærið rétt áður en það rann í gegnum loftið, en bara í fyrsta skiptið, í næstu skiptið var það útatað blóði. Lögreglan sagði að þetta hefði verið klaufhamar.
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home