Nei, þetta gengur ekki. Ég er ekki fær um að látast vera einhver annar en ég hef hingað til látist vera. Síðastliðin vika (raunar bara 5 dagar) hefur reynst mér hreint kvalræði. Mér hefur ekki tekist að fóta mig í algleymisveröld almúgans, ég hef misstígið mig hrapalega við hvert fótmál, og hef konunglega blátt mar niður alla síðuna.
Eins og þið munið endaði ég síðustu viku á að draga í svaðið það sem eftir lifði af eins atkvæðis mannorði mín, og beitti ég til þess ölvun og óspektum. Við það sveif óminnishegrinn á mig eins og fálki, með þeim afleiðingum að ég hef ekki komið úr huga mínum hugsanlegum viðbrögðum þeirra sem urðu vitni að atburðarásinni(/leysunni). Þetta er að sjálfsögðu á skjön við hina ómeðvituðu alþýðu sem vafrar um eins og dýrahjörð, þar sem hver einstaklingur innan hjarðarinnar skeitir alls engu um hvað hinum kann að finnast um hans eðlislægu hvatir. Þar sem ég er ekki þvílíkur plebbablesi að geta gleymt þessu, hef ég látið undan hégóma mínum og minnimáttarkennd gagnvart öllum öðrum skepnum. Ég er menntamaður að eðlislagi, og græt mig í svefn á hverju kvöldi yfir því hvaða álit karlar og konur út í bæ kunna og kunna ekki að hafa á mér. Þetta þorði ég ekki að horfast í augu við fyrr en í gær.
Ég hef nefninlega ekki átt fimm daganna sæla, og í gær fór botnin endanlega úr tunnunni svo við blasti óendanlegt dýpi. Ég var í mínu alþýðlegasta pússi, Dressmann bussum og peysu, u.þ.b. að byrja að kippa í mig yfir Fréttablaðinu, en þar var mynd af brjóstinu á Janet [Jackson], TÚTTUR! eða a.m.k. tútta, en þá hugsaði ég um það sem pabbi sagði um að þessi túttusýning Janetar og þó einkum uppnámið sem varð í bandarísku þjóðlífi í kjölfarið, allt umtalið um glötuðu æskurnar, saurguðu unglingssálirnar og splundruðu fjölskyldurnar, allt út af hálfu setti í sjónvarpinu í nokkur sekúndubrot, ,,þetta sannaði”, sagði pabbi, ,,það sem ég hef alltaf sagt: að á milli bandaríkjamanna og talíbana væri ekki eðlismunur, heldur aðeins stigsmunur“. Svona djúpar hugleiðingar um túttur (eða túttu) hæfa mér ekki ef ég vil vera almennilegur almenningsblesi, og svo þurfti ég í þokkabót að hætta við allt saman því að ég var farinn að hugsa um pabba.
Eftir að ég hafði komið ,,mæ presíus" (en svona tel ég að plebbar tali um kynfærin sín(Lorturinn, sko, hehe)) fyrir á sínum stað gjóaði ég augunum neðar á síðuna góðu í Fréttablaðinu og sá heldur en ekki girnilega auglýsingu. Einhverjir danskir snnidlingar að kovera lög eftir snniddlinganna í U2, og ekki nóg með það, snnniiidddlingurin Kalli fokking Bjadni kíkir við og syngur nokkra slagara, gott ef hann verður ekki í gardínunni (hehe). En þetta er helvíti dýrt, tvö og níu á tónleikanna og tvö og fimm á ballið, samasem fimm og fjögur, þannig að ég verð að spara. Þess vegna ákvað ég að taka fram rauða kortið sem ég á enn þá síðan ég var í háskólanum, og ég tók bara strætó út á Select við Hagatorg nýtti mér tilboð á pulsu með kartöflusallati og kóki.
Þegar ég var í miðjum klíðum við að gúffa herlegheitin í mig, gekk inn á Select maður sem ég kannast við frá þeim tíma sem ég var í námi. Hann mundi reyndar ekki alveg eftir mér strax vildi ekki tala við mig, en meðan hann var að panta eina með miklu kartöflusallati sagði ég honum hver ég væri og urðu þá fagnaðarfundir. Ég sagði honum að mér findist óviðeigandi að hann, menntamaðurinn, væri að úða í sig pulsum og spjalla við almúgamann eins og mig á bensínstöð, en hann sagði mér að loka minni ólærðu þverrifu.
Einhvern veginn plataði hann mig til að koma með sér að sækja ritgerðir úr námskeiði sem við vorum báðir í fyrir jól. Við höfðum að sjálfsögðu ekkert að tala um á leiðinni, hann háskólamaður og ég bara úrhrak. Ég reyndi að brúa bilið með því að viðra skoðanir mínar þess efnis að bækur Philips Roths séu lítið annað en Rauða serían fyrir háskólaprófesora, en hvað haldiði, hann, háskólaneminn, menntamaðurinn, hafði aldrei heyrt um Phillip Roth. Hvaða viðbjóðslegi viðsnúningur er nú þetta? Hvenær varð svart hvítt og hvítt svart? Hann langskólagenginn og ég að klóra mér undan þvottaleiðbeiningamiðanum á Dressmann-peysunni minni, og það er hann sem hefur aldrei heyrt um menningar-ædolin. Hvert stefnir þetta? Gott ef hann var ekki í Dressmann-peysu sjálfur. Mér finnst ég ekki eiga neinna úrkosta völ.
Ég sótti ritgerðina mína: Himinn-lifandi; mörk og merking í Síðustu hugmyndu fiska um líf á þurru eftir Ísak Harðarson. Ég kvaddi ekki einu sinni þennan svokallaða menntamann. Í vagninum á leiðinni heim byrjaði ég að glugga í ritgerðina og komst að því að hún var nokkuð góð, bara helvíti góð, lærð. 8,5. Já, þetta gat ég. Ég ákvað þá samstundis að umpóla alveg upp á nýtt. Ég var á röngum slóðum, hafði tekið ranga stefnu og var um það bil að ganga fram að bjargi, en var of upptekinn af því að velta fyrir mér hvenær Ben ætlar að tjá sig um Jen í Jay Leno til að taka eftir nokkru.
Ég fór í sturtu, fór á tvær myndlistarsýningar (þ.á m. Fost activity () ), drakk þrjá latte og hengdi upp auglýsingu í andyrinu á Árnagarði þar sem ég baðst afsökunar á öllu saman. Svo mætti ég í tíma í morgun, þrátt fyrir augngoturnar og hvíslið. Já, ég hef snúið aftur. Engar fleiri pulsur, takk.
Eins og þið munið endaði ég síðustu viku á að draga í svaðið það sem eftir lifði af eins atkvæðis mannorði mín, og beitti ég til þess ölvun og óspektum. Við það sveif óminnishegrinn á mig eins og fálki, með þeim afleiðingum að ég hef ekki komið úr huga mínum hugsanlegum viðbrögðum þeirra sem urðu vitni að atburðarásinni(/leysunni). Þetta er að sjálfsögðu á skjön við hina ómeðvituðu alþýðu sem vafrar um eins og dýrahjörð, þar sem hver einstaklingur innan hjarðarinnar skeitir alls engu um hvað hinum kann að finnast um hans eðlislægu hvatir. Þar sem ég er ekki þvílíkur plebbablesi að geta gleymt þessu, hef ég látið undan hégóma mínum og minnimáttarkennd gagnvart öllum öðrum skepnum. Ég er menntamaður að eðlislagi, og græt mig í svefn á hverju kvöldi yfir því hvaða álit karlar og konur út í bæ kunna og kunna ekki að hafa á mér. Þetta þorði ég ekki að horfast í augu við fyrr en í gær.
Ég hef nefninlega ekki átt fimm daganna sæla, og í gær fór botnin endanlega úr tunnunni svo við blasti óendanlegt dýpi. Ég var í mínu alþýðlegasta pússi, Dressmann bussum og peysu, u.þ.b. að byrja að kippa í mig yfir Fréttablaðinu, en þar var mynd af brjóstinu á Janet [Jackson], TÚTTUR! eða a.m.k. tútta, en þá hugsaði ég um það sem pabbi sagði um að þessi túttusýning Janetar og þó einkum uppnámið sem varð í bandarísku þjóðlífi í kjölfarið, allt umtalið um glötuðu æskurnar, saurguðu unglingssálirnar og splundruðu fjölskyldurnar, allt út af hálfu setti í sjónvarpinu í nokkur sekúndubrot, ,,þetta sannaði”, sagði pabbi, ,,það sem ég hef alltaf sagt: að á milli bandaríkjamanna og talíbana væri ekki eðlismunur, heldur aðeins stigsmunur“. Svona djúpar hugleiðingar um túttur (eða túttu) hæfa mér ekki ef ég vil vera almennilegur almenningsblesi, og svo þurfti ég í þokkabót að hætta við allt saman því að ég var farinn að hugsa um pabba.
Eftir að ég hafði komið ,,mæ presíus" (en svona tel ég að plebbar tali um kynfærin sín(Lorturinn, sko, hehe)) fyrir á sínum stað gjóaði ég augunum neðar á síðuna góðu í Fréttablaðinu og sá heldur en ekki girnilega auglýsingu. Einhverjir danskir snnidlingar að kovera lög eftir snniddlinganna í U2, og ekki nóg með það, snnniiidddlingurin Kalli fokking Bjadni kíkir við og syngur nokkra slagara, gott ef hann verður ekki í gardínunni (hehe). En þetta er helvíti dýrt, tvö og níu á tónleikanna og tvö og fimm á ballið, samasem fimm og fjögur, þannig að ég verð að spara. Þess vegna ákvað ég að taka fram rauða kortið sem ég á enn þá síðan ég var í háskólanum, og ég tók bara strætó út á Select við Hagatorg nýtti mér tilboð á pulsu með kartöflusallati og kóki.
Þegar ég var í miðjum klíðum við að gúffa herlegheitin í mig, gekk inn á Select maður sem ég kannast við frá þeim tíma sem ég var í námi. Hann mundi reyndar ekki alveg eftir mér strax vildi ekki tala við mig, en meðan hann var að panta eina með miklu kartöflusallati sagði ég honum hver ég væri og urðu þá fagnaðarfundir. Ég sagði honum að mér findist óviðeigandi að hann, menntamaðurinn, væri að úða í sig pulsum og spjalla við almúgamann eins og mig á bensínstöð, en hann sagði mér að loka minni ólærðu þverrifu.
Einhvern veginn plataði hann mig til að koma með sér að sækja ritgerðir úr námskeiði sem við vorum báðir í fyrir jól. Við höfðum að sjálfsögðu ekkert að tala um á leiðinni, hann háskólamaður og ég bara úrhrak. Ég reyndi að brúa bilið með því að viðra skoðanir mínar þess efnis að bækur Philips Roths séu lítið annað en Rauða serían fyrir háskólaprófesora, en hvað haldiði, hann, háskólaneminn, menntamaðurinn, hafði aldrei heyrt um Phillip Roth. Hvaða viðbjóðslegi viðsnúningur er nú þetta? Hvenær varð svart hvítt og hvítt svart? Hann langskólagenginn og ég að klóra mér undan þvottaleiðbeiningamiðanum á Dressmann-peysunni minni, og það er hann sem hefur aldrei heyrt um menningar-ædolin. Hvert stefnir þetta? Gott ef hann var ekki í Dressmann-peysu sjálfur. Mér finnst ég ekki eiga neinna úrkosta völ.
Ég sótti ritgerðina mína: Himinn-lifandi; mörk og merking í Síðustu hugmyndu fiska um líf á þurru eftir Ísak Harðarson. Ég kvaddi ekki einu sinni þennan svokallaða menntamann. Í vagninum á leiðinni heim byrjaði ég að glugga í ritgerðina og komst að því að hún var nokkuð góð, bara helvíti góð, lærð. 8,5. Já, þetta gat ég. Ég ákvað þá samstundis að umpóla alveg upp á nýtt. Ég var á röngum slóðum, hafði tekið ranga stefnu og var um það bil að ganga fram að bjargi, en var of upptekinn af því að velta fyrir mér hvenær Ben ætlar að tjá sig um Jen í Jay Leno til að taka eftir nokkru.
Ég fór í sturtu, fór á tvær myndlistarsýningar (þ.á m. Fost activity () ), drakk þrjá latte og hengdi upp auglýsingu í andyrinu á Árnagarði þar sem ég baðst afsökunar á öllu saman. Svo mætti ég í tíma í morgun, þrátt fyrir augngoturnar og hvíslið. Já, ég hef snúið aftur. Engar fleiri pulsur, takk.
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home