Ég tók að mér að vinna aukavakt í nótt, fyrst og fremst sökum nývakinnar fégirndar, girndar sem ég í fordómum mínum tel að hrjái alla steríotýpíska alþýðumenn. Og þegar ég nota orðið fégirnd á ég við peningagræðgi, ekki kynferðislegrar löngun manns í búfénað. Í vinnunni minni eru engar kindur. (Almúgalegt grín, ekki satt?).
Alltént, forsendurnar skipta ekki máli. Mergur málsins er sá að ég varð einmana á næturvaktinni og er það eiginlegur útgangspunktur þessara skrifa. Hitt bullið var einungis sagt til að heimfæra skrifin inn í ímynd míns flöktandi aukasjálfs.
Já, ég varð einmana, ekki síst vegna þeirrar vansæmdar sem ég hef skapað mér upp á síðkastið, með því að eyða gagngert og meðvitað akademískum heiðri mínum (sjá færlsu frá því í gær), rétt eins og heiður minn væri tölvupóstur með tilboðum um reðurstækkun (ekki það að ég megi ekki við þvílíku, menn eru nú bara mismunandi af Guði gerðir). Þannig að ég hringdi í handalausa manninn. Við höfum ekkert talað saman síðan samdráttur okkar fór fram (sjá hér færlsu á síðunni 13. janúar s.l.). Ég hef ekki haft geð í mér að hringja í hann fyrr enn núna, núna hef ég engu að tapa lengur. Og viti menn hann var líka einmana. ,,Hver vill nokkuð með handalausan mann að hafa?" sagði hann vondaufur og ég gat svo sem ekki sagt að ég vildi það.
Og þá rann það upp fyrir mér að ég er ekkert svo einmana (kannski bara þunnur). Það er t.d. kona á Seltjarnarnesi sem vílar ekki fyrir sér að halda í hendina á mér, þrátt fyrir galla mína (menn eru misjafnlega af Guði gerðir). En hvað gerir sá sem hefur engar hendur? Hvar finnur hann sér einhvern maklegan?
Þeir sem lásu blöðin um helgina geta sjálfsagt svarað þessu strax. Það er nefninlega búið að kveða upp dóm yfir þýsku mannætunni sem snæddi elskuga sinn í takmarkalausri blætisdýrkun. Það kom á daginn að hann hafði bara lýst eftir fólki á netinu. Og það gaf nú heldur betur góða raun. Þegar mannætan fann verkfræðing sem vildi ólmur láta éta sig, var hún búinn að taka fimm jafn viljuga í viðtal og hafna þeim öllum á þeim grundvelli að þeir væru of ljótir.
Þannig getur nettengd lostamannæta leyft sér að vera vandfýsin á ból/borðfélaga. Gera má ráð fyrir að þú lesandi góður sért nettengdur og harla ólíklegt verður að teljast að þú hafir jafn gerræðislegar fýsnir og Þjóðverjinn. Því segi ég, ef þú ert einmana, eftir hverju ertu að bíða. Þetta sagði ég líka við handalausa manninn.
Hann beið ekki boðanna og hófst strax handa (kannski óviðkvæmilega að orði komist?). Og í leit sinni á netinu eftir frambærilegum maka kom það í ljós að það er til handalaus kona. Þannig að ef þú, lesandi góður, leitar logandi ljósi að lífsförunaut, ekki leita langt yfir skammt. Á netinu kemstu að því, að í þessum heimi er einn fyrir hvern. Eða tveir, það veltur á því hverju maður sækist eftir.
Alltént, forsendurnar skipta ekki máli. Mergur málsins er sá að ég varð einmana á næturvaktinni og er það eiginlegur útgangspunktur þessara skrifa. Hitt bullið var einungis sagt til að heimfæra skrifin inn í ímynd míns flöktandi aukasjálfs.
Já, ég varð einmana, ekki síst vegna þeirrar vansæmdar sem ég hef skapað mér upp á síðkastið, með því að eyða gagngert og meðvitað akademískum heiðri mínum (sjá færlsu frá því í gær), rétt eins og heiður minn væri tölvupóstur með tilboðum um reðurstækkun (ekki það að ég megi ekki við þvílíku, menn eru nú bara mismunandi af Guði gerðir). Þannig að ég hringdi í handalausa manninn. Við höfum ekkert talað saman síðan samdráttur okkar fór fram (sjá hér færlsu á síðunni 13. janúar s.l.). Ég hef ekki haft geð í mér að hringja í hann fyrr enn núna, núna hef ég engu að tapa lengur. Og viti menn hann var líka einmana. ,,Hver vill nokkuð með handalausan mann að hafa?" sagði hann vondaufur og ég gat svo sem ekki sagt að ég vildi það.
Og þá rann það upp fyrir mér að ég er ekkert svo einmana (kannski bara þunnur). Það er t.d. kona á Seltjarnarnesi sem vílar ekki fyrir sér að halda í hendina á mér, þrátt fyrir galla mína (menn eru misjafnlega af Guði gerðir). En hvað gerir sá sem hefur engar hendur? Hvar finnur hann sér einhvern maklegan?
Þeir sem lásu blöðin um helgina geta sjálfsagt svarað þessu strax. Það er nefninlega búið að kveða upp dóm yfir þýsku mannætunni sem snæddi elskuga sinn í takmarkalausri blætisdýrkun. Það kom á daginn að hann hafði bara lýst eftir fólki á netinu. Og það gaf nú heldur betur góða raun. Þegar mannætan fann verkfræðing sem vildi ólmur láta éta sig, var hún búinn að taka fimm jafn viljuga í viðtal og hafna þeim öllum á þeim grundvelli að þeir væru of ljótir.
Þannig getur nettengd lostamannæta leyft sér að vera vandfýsin á ból/borðfélaga. Gera má ráð fyrir að þú lesandi góður sért nettengdur og harla ólíklegt verður að teljast að þú hafir jafn gerræðislegar fýsnir og Þjóðverjinn. Því segi ég, ef þú ert einmana, eftir hverju ertu að bíða. Þetta sagði ég líka við handalausa manninn.
Hann beið ekki boðanna og hófst strax handa (kannski óviðkvæmilega að orði komist?). Og í leit sinni á netinu eftir frambærilegum maka kom það í ljós að það er til handalaus kona. Þannig að ef þú, lesandi góður, leitar logandi ljósi að lífsförunaut, ekki leita langt yfir skammt. Á netinu kemstu að því, að í þessum heimi er einn fyrir hvern. Eða tveir, það veltur á því hverju maður sækist eftir.
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home