Þetta er rétt hjá ykkur. Ég hef rangt fyrir mér. Og ég er tilbúinn að hugsa minn gang. Ég hef ekki drepið neitt nema eigin mannorð. Farið hefur fé betra. Framvegis ætla ég að einbeita mér að því að drepa fólk (og á næstu dögum mun ég birta lista).
Ég hef nefninlega velt hlutunum fyrir mér yfir jólin. Reyndar hefur hugur minn mestallan tímann verið heltekinn af græðgi, drambi og losta, og öðrum náttúrlegum og syndsamlegum hugarefnum sem tengjast jólunum. En núna um helgina yfirgaf ég bæinn ásamt foreldrum mínum til að heimsækja ættingja og losa fjölskyldubílinn þess á milli úr sköflum í brunagaddi og svartamyrkri á óupplýstum bæjarstæðum úti á landi. Og undir fínkorna stjörnuhimni tókst mér að leiða hugann að málefnum sem ná útfyrir líffræðilegar hvatir. Undir þessum óendanlega djúpa himni, sem sýndi ekki nema yfirborð endaleysunnar með óteljandi stjörnum á strjáli, áttaði ég mig á því að sálarflækjur mínar virtust nokkuð sléttar og felldar í samanburði og það varð borðliggjandi að öll þessi orð sem ég reiti útúr mér, og hafa ekkert að gera með hvernig ég nærist og æxlast, hafa því ekkert vægi. Það er jafn borðliggjandi og að sólin kemur upp á morgun - ekki er ég sífellt að rausa um það. Og til hvers að leita langt yfir skammt til að komast að þess. Til hvers að glápa upp í næturhiminninn og leita ljósár milli pláneta yfir skammt. Ég leit mér nær og komst til dæmis að því að þarmarnir - garnaflækjurnar - eru miklu flóknara fyrirbæri en sálin, og miklu þarfari. Ég þarf ekkert að hugsa, líkaminn segir mér hvenær ég þarf að éta, skíta, brunda eða forða mér undan mammút. Og þaðan af síður þarf ég að tala um eitthvað sem hefur ekkert að gera með þessi fjögur ofangreindu atriði. Ég þarf ekki að tala um það sem ég þarf ekki að tala. Ég ætti frekar að nota öll þessi orð sem ég kann, og hafa ekkert með neitt að gera, til að drepa tímann, áður en hann drepur mig. Nei, ef tungumálið frussast út úr þörmum sálarinnar sem brún rittákn á illaþefjandi pappír, þá ber að safna slíku í rotþró eða senda út á sjó, svo það valdi ekki sýkingum.
Það liggur því fyrir að binda endi á þennan sóðaskap og segja nú skemmtilega sögu úr hversdagslegu lífi mínu eða opinbera einhverja skemmtilega, en jafnframt inntakslausa, hugleiðingu. Ég luma reyndar ekki á mörgum sögum. Það var reyndar mikill snjór í dag og ég fór í strætó, en jú, við sjáum það strax að þetta er ekkert meira spennandi eða fróðlegra en yfirlýsingar um gildisleysi lífsins. Og ég er svo sem ekkert að hugleiða neitt merkilegt þessa dagana, nú þegar ég er búinn að leita af mér allan grun um að ég geti sagt eitthvað sem hefur eitthvert raunverulegt gildi. Ég er bara sáttur. Nei, þegar ég var í því að fílósófera um ekki neitt þá gat ég nú alla veganna látið þetta ekki neitt fara í taugarnar á mér.
Það væri spennandi að tala um eitthvað sem fer í taugarnar á mér, enda er það sem fer í gegnum taugar ekkert nema rafmagn og rafmagn myndast við spennu. Nú fer reyndar eitthvað í taugarnar á mér, og ég er búinn að skeggræða það og komast að niðurstöðu nú þegar. Það var þetta með Melhaga og Hagamel (sbr. ég sjálfur 20.12. 2003). Þetta er svona rosalega pirrandi vegna þess að þetta felur í sér að fólk er ítrekað að ruglast á götum, mismunandi fólk, oft á dag. Sama er upp á teningnum þegar maður fer í búð og veit ekki hvaða stærð af kaffipokum maður á að kaupa og konan í búðinni ráðleggur manni að kaupa vitlausa stærð og maður kaupir 200 of litla kaffipoka og 200 sinnum hugsar maður: Helvítis tíkin. Ef þessir 200 pirringar eru lagðir saman jafngildir samanlagður pirringurinn því að búðarkonan hafi myrt alla fjölskyldu manns með eldvörpu. Það eru svona atriði sem skilja þennan táradal frá fullkomnum heimi. Konan í búðinni er altént komin á listann minn yfir fólk sem ég ætla að drepa, sem og mennirnir sem nefndu götur í Vesturbænum á fyrri hluta síðustu aldar. En ætli það sé ekki samt óþarfi að kvarta. Við erum þó með þarma, a.m.k. flest okkar.
Ég hef nefninlega velt hlutunum fyrir mér yfir jólin. Reyndar hefur hugur minn mestallan tímann verið heltekinn af græðgi, drambi og losta, og öðrum náttúrlegum og syndsamlegum hugarefnum sem tengjast jólunum. En núna um helgina yfirgaf ég bæinn ásamt foreldrum mínum til að heimsækja ættingja og losa fjölskyldubílinn þess á milli úr sköflum í brunagaddi og svartamyrkri á óupplýstum bæjarstæðum úti á landi. Og undir fínkorna stjörnuhimni tókst mér að leiða hugann að málefnum sem ná útfyrir líffræðilegar hvatir. Undir þessum óendanlega djúpa himni, sem sýndi ekki nema yfirborð endaleysunnar með óteljandi stjörnum á strjáli, áttaði ég mig á því að sálarflækjur mínar virtust nokkuð sléttar og felldar í samanburði og það varð borðliggjandi að öll þessi orð sem ég reiti útúr mér, og hafa ekkert að gera með hvernig ég nærist og æxlast, hafa því ekkert vægi. Það er jafn borðliggjandi og að sólin kemur upp á morgun - ekki er ég sífellt að rausa um það. Og til hvers að leita langt yfir skammt til að komast að þess. Til hvers að glápa upp í næturhiminninn og leita ljósár milli pláneta yfir skammt. Ég leit mér nær og komst til dæmis að því að þarmarnir - garnaflækjurnar - eru miklu flóknara fyrirbæri en sálin, og miklu þarfari. Ég þarf ekkert að hugsa, líkaminn segir mér hvenær ég þarf að éta, skíta, brunda eða forða mér undan mammút. Og þaðan af síður þarf ég að tala um eitthvað sem hefur ekkert að gera með þessi fjögur ofangreindu atriði. Ég þarf ekki að tala um það sem ég þarf ekki að tala. Ég ætti frekar að nota öll þessi orð sem ég kann, og hafa ekkert með neitt að gera, til að drepa tímann, áður en hann drepur mig. Nei, ef tungumálið frussast út úr þörmum sálarinnar sem brún rittákn á illaþefjandi pappír, þá ber að safna slíku í rotþró eða senda út á sjó, svo það valdi ekki sýkingum.
Það liggur því fyrir að binda endi á þennan sóðaskap og segja nú skemmtilega sögu úr hversdagslegu lífi mínu eða opinbera einhverja skemmtilega, en jafnframt inntakslausa, hugleiðingu. Ég luma reyndar ekki á mörgum sögum. Það var reyndar mikill snjór í dag og ég fór í strætó, en jú, við sjáum það strax að þetta er ekkert meira spennandi eða fróðlegra en yfirlýsingar um gildisleysi lífsins. Og ég er svo sem ekkert að hugleiða neitt merkilegt þessa dagana, nú þegar ég er búinn að leita af mér allan grun um að ég geti sagt eitthvað sem hefur eitthvert raunverulegt gildi. Ég er bara sáttur. Nei, þegar ég var í því að fílósófera um ekki neitt þá gat ég nú alla veganna látið þetta ekki neitt fara í taugarnar á mér.
Það væri spennandi að tala um eitthvað sem fer í taugarnar á mér, enda er það sem fer í gegnum taugar ekkert nema rafmagn og rafmagn myndast við spennu. Nú fer reyndar eitthvað í taugarnar á mér, og ég er búinn að skeggræða það og komast að niðurstöðu nú þegar. Það var þetta með Melhaga og Hagamel (sbr. ég sjálfur 20.12. 2003). Þetta er svona rosalega pirrandi vegna þess að þetta felur í sér að fólk er ítrekað að ruglast á götum, mismunandi fólk, oft á dag. Sama er upp á teningnum þegar maður fer í búð og veit ekki hvaða stærð af kaffipokum maður á að kaupa og konan í búðinni ráðleggur manni að kaupa vitlausa stærð og maður kaupir 200 of litla kaffipoka og 200 sinnum hugsar maður: Helvítis tíkin. Ef þessir 200 pirringar eru lagðir saman jafngildir samanlagður pirringurinn því að búðarkonan hafi myrt alla fjölskyldu manns með eldvörpu. Það eru svona atriði sem skilja þennan táradal frá fullkomnum heimi. Konan í búðinni er altént komin á listann minn yfir fólk sem ég ætla að drepa, sem og mennirnir sem nefndu götur í Vesturbænum á fyrri hluta síðustu aldar. En ætli það sé ekki samt óþarfi að kvarta. Við erum þó með þarma, a.m.k. flest okkar.
0 Comments:
Skrifa ummæli
<< Home