miðvikudagur, mars 17, 2004

Híbýli hjartans; þar fyrir utan: allt, og þó, aðallega ekkert.

Ég held að það sé vert að minna á að ég er enn á lífi. Það geri vegna þess að ég hef ekki staðið mig sem skildi upp á síðkastið að uppfylla þau skilyrði sem almennt eru talin nauðsynleg verum til þess að þær geti kallast lífverur, þ.e. að framkvæma. Þessi skilyrði eru reyndar í mínu tilfelli að skrifa á bloggsíðuna mína, enda er ég ekkert annað en aukasjálf leiðinlegasta manns sem hann getur hugsað sér. Og þar sem ég hef haft mig svona lítið í frammi hefur þessi leiðinlegi maður þurft að sitja uppi með sjálfum sér, og það sem verra er, bjóða öllum í kringum sig að kveljast í nærveru hans. Hér er ég að sjálfsögðu að tala um Friðgeir Einarsson, latasta bloggara veraldar, sem á enga vorkun skilið fyrir eigin félagsskap, hann er vel að honum kominn. Þeim sem er farið að finnast þetta ruglingslegt, skal vera það ljóst á þessum tímapunkti, að það sem ég segi hefur ekkert vægi, í neinu samhengi, þar sem ég geri mér far um að vera óeinlægur. Það er þessi hvöt sem býr mér í brjósti þegar ég finn að mitt líf er ekki nógu áhugavert fyrir almenning að fylgjast með, og því gefi ég aukasjálfi mínu nafn mitt til þess að það getið logið upp einhverju áhugaverðara bulli (bíðið nú hæg, hver er að tala núna?)

Sjáiði til ég hef misst tangarhald á persónuleika mínum, og get ómögulega haldið áfram. Síðasta segð var hvorki einlæg né óeinlæg, hvorki sönn né ósönn og mörkin milli tungumáls og veruleika eru handahófskennd.

Sá einhver 100&einn þáttinn þar sem gellurnar brugðu sér á Felix að fylgjast með Herra Kiss FM-keppninni? Svaka gellur, maður. Í bláalóninu maður. Garðar Gunnlaugs flottur. Og Oriblu-strákurinn, ekki mikið síðri, maður. Svaka magavöðvar. Og þetta með smokkanna á bjórflöskunum - kómísk snilld - grín klassi (klassík)!

mánudagur, mars 08, 2004

Ég er ekki of upptekinn þessa dagana til að blogga. Ég er of merkilegur.