Human is beautiful, perfect is boring!
-T. Banks

Blöðin sem ég hef afrekað að fletta í gegnum í dag, eru uppfull af fullyrðingum þess efnis, að fólki sé hollast að nýta sér ,,bónusdaginn", þ.e. hlaupársdagurinn sem kemur bara á fjögurra ára fresti, til að gera eitthvað uppbyggilegt eða koma einhverju í verk sem setið hefur lengi á hakanum. Ég vil gera þá athugasemd að hér er ekki um neinn béskotans bónus að ræða, þar sem þessi dagur hefði runnið upp hvort sem er, hvað nöfnum sem við köllum hann. Afstaða okkar til tímans skiptir tímann engu máli, hvort sem hann er afstæður eða ástæður. Og þess fyrir utan er afstaða tímans til okkar eins og afstaða hafsins til svifa. Þessi dagur er alveg jafn mikil viðbót og hver annarr, hvaða nöfnum sem við nefnum sandkorn í eyðimerkurbreiðum stundarglass eilífðarinnar.

Samt sem áður hef ég fundið mig knúinn til að skrifa hlaupárspistil. Og umræðuefnið er ekki af verri endanum.

Undanfarnar vikur hef ég notið þess að fylgjast með raunveruleika sjóvarpsþættinum ,,Americas next Top Model." (Hér skal það áréttað að, ólíkt flestum öðrum segðum undirritaðs, er framangreind segð sönn). Ég vil ekki reyna að breiða yfir þá staðreynd að áhugi minn á þáttunum grundvallast af mannfyrirlitningu. Þarna kemur nefninlega saman dágott safn af nautheimsku fólki sem keppist um að láta eftir sig meinfyndin ummæli og atferli, hvort sem um er að ræða þátttakendur í fyrirsætukeppninni eða dómarar. Það er engin önnur en þokkadísin Tyra Banks sem stjórnar þáttunum og þreytist hún seint á að uppfræða stúlkurnar sem keppa um ágæti Tyru Banks sem fyrirsætu og hvernig allur heimurinn lýsist upp þegar hún brosir. Af einhverjum ástæðum voru flestir keppendurnir kristnari en Jesús og voru býsna duglegar að útbreiða boðskap frelsarans í orði, en ekki á borði, og það varð einnig til að glæða kaldan fyrirlitningaeld minn.

Síðasti þáttur var lokaþáttur og gerði ég mér nokkrar væntingar miðað við það sem á undan hafði gengið. Og ekki brást tískubransinn. Í þáttunum keppti ein stúlka sem ólíkt flestum hinum virtist vera mjög gáfuð. Í lokaþættinum ræddi hún við dómaranna að útlitsmunur karla og kvenna ræðist af hormónum, og að kvenlegt og fínlegt útlit væri til komið vegna góðs skammts af östrógen hormóni. Dómararnir komu af fjöllum og höfðu aldrei heyrt minnst á þetta hormón. Þeir komust svo að þeirri niðurstöðu að gáfur umræddrar stúlku gætu aðeins orðið henni til trafala í tískuheiminum, og að hún virkaði yfirlætissöm þegar hún útdeildi úr brunnum visku sinnar. Að því sögðu var henni vísað úr keppni. Þess má geta að þessi stúlka hafði riðið röftum í keppninni fram að þessu, og taldi ég hana öruggan sigurvegara. En mér finnst samt að tíunduð leikslok hafi verið mun meira viðeigandi. Kornið sem fyllti mælinn.

Þeir sem búa í svokölluðum ,,þriðja heims löndum" eða í ,,óvestrænum" ríkjum eru síduglegir við að kveinka sér og væla yfir því hvað það sé erfitt að búa við þær aðstæður sem eru í boði, að það sé hörmulegt að búa við stríðshörmungar, hungusneyðir, þrældóm og sjúkdóma. Þetta fólk er greinilega helsetið af þeim naívu eiginleikum sem hvíla á yfirborði allra yfirborðssvamlandi og barnalegra manna, að halda að bara af því að þeir gráta, þá gráti allur heimurinn með þeim. Það eru margir sem eiga sárt að binda, ég get svo sem fallist á það, en ég held að vælukjóarnir átti sig ekki á að það er margt erfiðara en það sem þeir ganga í gegnum. Til dæmis ber eitt það djöfullegasta sem mannvera getur lent í aldrei á góma í fjölmiðlum eða í þessari dæmalausu sífeldu volbylju, þá er ég að sjálfsögðu að tala um að halda út reglulegu bloggi. Ég hef sopið marga fjöruna í þeim efnum og ekkert fengið til að skola því niður nema einstaka sopa af eigin meðali. Það er með ólíkindum hvernig þessi þriðjaheimsskríll getur litið framhjá þessu, meðan ég læt ekki heyrast múkk í mér, held bara áfram og kvarta ekki.

Þessa daganna dvelst ég á bæ Björns bónda, sem vinnumaður hans. Eftir að mér var sleppt gegn tryggingu úr gæsluvarðhaldi (vegna skipta minna við iðnaðarmann) tók ég áskorun Björns um glímu. Skemst er frá að segja að ég tapaði með skömm, bóndinn tók mig sniðglímu á lofti og skellti mér á höfuðið. Þegar ég vaknaði höfðu liðið þrír dagar og þess vegna hef ég bloggað svona lítið upp á síðkastið. Ég ílengdist hér í sveitinni til að hugsa ráð mitt. Það er býsna mikið að gera hjá á búinu og lítill tími fyrir blogg. Til að mynda bloggar Björn sjálfur æði sjaldan. Við erum bara fjögur í búi: Björn, konan hans, niðursetningurinn og ég (Björn kallar mig reyndar líka niðursetning). Á nóttinni þykist ég sofa, en raunar er ég að lesa við kertaljós. Ég les talmeinafræði fyrir próf á föstudaginn. Já, það er svo, ég hyggst strjúka á morgun úr vistinni, og mæta í prófið á föstudagsmorguninn hvað sem Björn segir. Ég hef tekið eftir að þegar hann hefur lokið sér af við að berja mig og snýr sér að hinum niðursetningum, er hugur hans allur við verkið, og ég fæ að vera óáreittur í augnablik. Það er þetta augnablik sem ég mun nota til að strjúka. Það væri því mjög vel þegið ef eitthvert ykkar gæti komið á bíl og beðið á veginum fyrir neðan bæinn Neðraból í Eyjafjarðasveit, á milli kl. 14:55 og 15:02 á morgun. Súr lundabaggi og smjörklína í boði fyrir hjálpsaman aðila.

Ykkar,
Friðgeir Einarsson, bústólpi.

Það styttist óðum í að heimsóknir á síðuna, síðan ég fékk mér teljara, verði orðnar 2000. Sjálfsagt má þó gera ráð fyrir ég sjálfur beri ábyrgð á svona 1000 af þessum heimsóknum, bæði heimsæki ég oft eigin síðu til að sjá hversu margir hafa heimsótt, en ekki síst til að líta á hvers konar ummæli gagnvirkir lesendur hafa séð sig knúna til að skilja eftir. Reyndar hefur örlað á því að lesendur séu latir við að skilja eftir sig ummæla og hryggir það mig meira en orð fá lýst. Hingað til hef ég ekki vitað með vissu hvort þessi gagnrýniekla hefur stafað af því að við sannleikann sem fellst í orðum mínum sé ekkert við að bæta, eða hvort málflutningur minn sé almennt ekki svara verður og það sé einfaldlega óverjandi að veita honum minnstu örðu af athygli. Og jú, eftir 14. febrúar s.l. er ég hallari undir seinni kenninguna. Og þarf kannski engan að undra, ef skrifin eru aftur á þetta plan, þ.e. sjálfshverf vorkunn háskólanema sem hvorki skrifar sig frá neinu né að neinu, og ekki heldur til neins ef út í það er farið. Nei, ég ætti frekar að hlusta meira á menn eins og hann.

Á hverri stundu gluggar 2000 lesandinn inn. Kannski má biðja hann um að glugga inn um athugasemdagluggann og skrifa línu. Og nú er ég hættur orðhengilshættinum. Fyrirgefiði öll, menntaðir og ómenntaði, iðnaðarmenn og langskólagengnir, bændur og búalið, til sjávar og sveita, karlar og konur, börn og dýr, hallar og laddar. Ég tek áskorun Björns bónda.

[Ég vil umfram allt biðjast afsökunar á að gæðastuðull pistla minna hefur falllið. Höfundur hefur verið önnum kafinn síðustu daga og ekki náð að rækta garðinn sinn.]

Mig langar að lýsa yfir sárum vonbrigðum yfir því hversu fáir nýttu sér athugasemdagluggana á síðunni til að óska mér til hamingju með afmælið mitt á laugardaginn s.l. Ég tók mér góðan tíma til að skrifa langan pistil, og þess má, og er raunar skyllt, að geta að ég er mjög upptekinn maður, og merkilegur ef út í það er farið. Þess vegna er það fyrir neðan allar hellur hversu fáar kveðjur bárust.

Annars er það helst að frétta að ég sit í gæsluvarðhaldi vegna líkamsárasarinnar fyrir einni og hálfri viku, þegar ég gekk í skrokk á bíræfnum iðnaðarmanni með svokölluðum ,,klaufhamar". Lögreglan segir að hann hafi hlotið heilaskaða, en ég spyr á móti: Er það mér að kenna? Var hann ekki svo gott sem heiladauður fyrir?

En sjálfsagt er ykkur öllum hjartanlega sama. Það sem ég segi og geri getur nú varla skipt ykkur miklu máli, fyrst að afmælið mitt er ekki orða virði.

Góðar...nei, vondar stundir!

Mig dreymdi draum í nótt:

Ég var staddur á sveitabænum þar sem amma og afi bjuggu þegar ég var lítill og varð vitni að því þegar karl og kona, sem ég þekkti í draumnum, kölluðu fram eldauga upp á himininn, líkt og það sem var í Lortinum, enda fannst mér í draumnum að þetta væri nýstárlegur og betri endir á myndinni en sá sem var í bíó. Alltént, þegar augað var komið upp á himninn yfir bæjarfjallinu, sýndi parið því sverð, sem virtist ekki mjög efnilegt. Þau brutu sverðið og við það frostnaði augað.

Því næst var atriðið endursýnt og konan spurði mann sem sat við skrifborð í túninu við bæinn hvort hann hefði séð þetta, og jújú, hann hafði sarpað myndskeiðinu inn í tölvuna sína af netinu.

Næst man ég ekki betur en ég hafi verið í skálaferð með Stúdentaleikhúsinu sem virtist að mestu ganga út á eiturlyfjaneyslu. Ferðin var fljótlega orðin að æfingu niðri í Hskóla og það vakti athygli að leikstjórinn okkar frá síðasta ári, Þorleifur, var að æfa annað verk með öðrum leikurum í stofunni á móti. Hann var málaður í framan eins og indjáni, sat gleiður með lófanna á hnjánum og starði þögull á mig yfir ganginn. Ég var sá eini sem heilsaði honum.

Og svo var ég staddur aftur í sveitinni hjá ömmu og afa. Og nú var kominn heil skrifstofa á bæjarhlaðið. Starfsmennirnir voru allir breskir. Ég veitti því athygli að einn var sláandi líkur knattspyrnumanninum Mark Hughes (eða hvað hann nú hét) sem lék með Manchester United. Ég spurði hann hvort hann væri ekki sá sem ég hélt en hann sagðist þá vera Jason, bróðir hans, og var með húfu sem vottaði um það. Ég fullyrti að bróðir hans hefði spilað með Grindavík í sumar, og þarna hefur Hughes runnið saman við Lee Sharp í huga mínum. Það kom á daginn að þessi bróðir var heyrnarlaus en gat lesið af vörunum. Hann vildi sem minnst ræða um veru bróður síns á Íslandi og fékkst loks til að segja að hann dó stuttu eftir heimkomuna úr hjartaáfalli. Mér þótti þetta mjög miður og vildi komast að því hvernig það hefði gerst.

Næst man ég eftir að ég var að ganga út afleggjarann frá bænum upp á veg. Þá rak ég augun í síma sem ég einhvern veginn vissi að hefði verið í eigu Hughes/Sharp. Ég snéri við og lét símann í té búlduleitu dreng sem hafði verið í samfloti við mig áður (áköfum freud-þenkjandi draumgreinendum skal bent á að ég var alltaf grannur drengur, ekki búlduleitur). Ég sagði stráknum að skola moldina af símanum og setja hann svo á ofn í fjóra tíma. Eftir það ætti að vera hægt að kveikja á símanum og komast að því hvað kom fyrir Hughes/Sharp á Íslandi, sem olli því að hann fékk hjartaáfall. Hér líkur draumnum.


Mér fannst ég þurfa að deil þessu með öðrum (þ.e. skrifa þetta niður, ég efa stórlega að einhver nenni að lesa þetta). Þetta er bara nýjasta hjá mér, kom undir í nótt, þegar ég ætlaði ekki að framleiða neitt nema hrotur. Það elsta hjá mér er að sjálfsögðu allur ég sjálfur, sem kreistist slímugur og grenjandi inn í þennan heim fyrir 23 árum. Sá sem þar var á ferð var þó ekki elsti ég, 9 mánuðum áður var ég sæði, þar áður var ég blóð, Guð má vita hvað ég var þar áður, kannski pulsa eða fiskbolla úr dós. Já, þessir fingur sem slá inn á lyklaborðið eru 23 ára í dag, nýr draumur - gamlar hendur, það var það sem ég vildi segja. Mér datt nefninlega í hug, og vildi koma því að, að þessar hendur, og þessir fingur, eru kannski ekki að velja saman lykla eins haganlega og sjálfið inni í heilanum telur sér trú um: Hvað ef ég er ekki að gera þetta af fullri meðvitund - ekki frekar en mig dreymi meðvitað - hvað ef ég slæ bara niður höndunum eins og api slær með beini eða iðnaðar,,maður" slær með hamri? Já, er það ekki sú sama tilviljun sem ræður því að ég fæddist Friðgeir og varð Hskólamaður en ekki frumstæðari prímati? Er það ekki sama tilviljun sem ræður því að heyrnarlaus bróðir Lee Sharps og ég ræða saman á bóndabæ við Laugarvatn, í sama draumi í einu höfði í Reykjavík? Er það ekki sama tilviljun sem ræður því tæplega 24 ára pulsa, heldur uppá meint afmæli sitt með því að berja á plastbakka og glottir yfir eigin hugsunum þegar hún sér hvað örlögin draga upp úr hatti sínum og birta á skjánum?

Já, örlögin, einmitt. Þetta er engin tilviljun. Þetta er kerfi, eitt alsherjar kerfi, sem ólíkt draumnum, og ólíkt barningi mínum, lútir lögmálum, röklegum lögmálum. Það getur ekki verið tilviljun að fanir og klaufir í hakkavék í SS, sem seinna var sprautað inn í svínsþarma og selt í brauði á Austurstræti, sumarið árið 1980, hafi fyrir algjöra hendingu breyst í gráa fituklessu, vandlega pakkaða í forðlög inni í haganlega mótaðri og kúptri kalkúrfellingu, og að þessi gráa fituklessa komist að þeirri niðurstöðu að rafstraumarnir sem fara í gegnum hana séu mun betri en rafstraumar í gegnum aðrar pulsur eða bollur eða rúnstykki með osti eða pizzur eða saur, bara af því að þessi ákveðna klessa veit hvernig í pottinn er búið.

En veit klessan það? Og ef hún veit það, að í pottinum kraumar hálftkíló af mör, steikt í örbylgjugeislum sem kallast hugsanir, veit klessan þá nokkuð hvað leynist handan barma pottsins, fyrir ofan pottlokið? Og hvað er fyrir utan eldhúsið er út í það er farið, og verður einhvern tímann farið út í það? Ég held ekki, ekki meðan ég er á lífi. Ég á nefninlega ekki nema svona 77 ár eftir, gefið að ég yrði 100 ára og það er svo sem ekki gefið. Og loksins þegar við komumst að einhverju merkilegu varðandi þetta allt saman, þá verðum við ekki lengur við, við verðum ekki lengu mennsk. Við verðum dauð, við öll, og þeir sem tala og svara verða ekki menn, kerfið/tilviljun munu ráða því að það verða aðrar og þróaðari skepnur sem tala ekki íslensku og ekki einu sinni ensku. Þau munu reiða sig á kerfi sem síður tilviljunum háð. Og sjálfsagt verður deilt um svörin þá líka. En hvað veit ég svo sem um það.

Góðar stundir.

[Allur menntahroki og aðdráttanir í garð iðnaðarmanna í þessari grein, sem og í öðrum greinum mínum í fortíð og framtíð, er uppgerð og ber ekki að túlka sem einlæga skoðun höfundar. Slæmt umtal um verkamenn og fólk sem ekki hefur kosið að stundanám í Háskóla er einungis til þess fallið að stuðla að leiðindum, svo ekki sé minnst á sárindi, í hinum eiginlega heimi sem stendur sjálfstæður óháð ofangreindum orðum, jafnt sem orðum og hljóðum um gervallan heim.]

Iðnaðarmenn í Háskóla Íslands!

Nú á föstudaginn, ætlaði é að fagna lokum velheppnaðrar akademískar viku, og brá mér í nýja náttúrufræðahúsið. Þar ætlaði ég að fá mér snæðing, súpu og brauð, eða eitthvað viðlíka sniðið að menntuðu lítillæti mínu og nægjusemi. Nema hvað, húsið átti sem sagt að vera tilbúið í haust, og var tilkynnt opinberlega á dögunum að það væri tilbúið, og að Háskólafólki væri óhætt að vappa um það og jafnvel sækja þangað tíma. En annað kom heldur betur á daginn. Þegar ég gekk inn í annars glæsilegt hús (langskólagenginn arkítekt - eru arkítektar einhvern tímann ómenntaðir, eða hvernig myndi það nú fara?) var það fyrsta sem ég sá svona álpíramídi, eða hvað það nú kallast, þetta sem prílað er upp í til að gera við ljósaperur og þess háttar. Og viti menn, þarna efst stóð einn af iðnaðaröpunum, í allri munderingunni, smekkbuxum, t-bol og þykkum stakki þefja. Hann var búinn að príla þarna upp, veifaði hamri eða skrúfjárni (ég myndi ekki viðurkenna að ég þekkti muninn þó Kalli Bjarna hótaði mér strjúpasamræði) og þóttist vera vinna - þeir fá borgað fyrir að þykjast vinna.

Ég fylltist undir eins djúpstæðri samkennd með raunþenkjandi kólegum mínum, líf- og jarðfræðingunum, sem haldið er í gíslingu um þessar mundir, stofufangelsi jafnvel, af uppvakningum í smekkleysisbuxum. Og ég spurði einn blesann: ,,Hvern fjandann eruð þið að gera hérna, veistu hvað klukkan er, getið þið ekki séð (ó)sóma ykkar í að vinna á nóttinni frekar en að vera fyrir mér?" ,,Er ég eitthvað fyrir þér?" Hugsið ykkur ósvífnina. Gefur það ekki augaleið? Hverju lifandi kolefnissambandi á jörðinni ætti að vera ljóst hvor ber höfuð og herðar yfir hvorn í þessum samskiptum, þó að apanum hafi einhvern veginn tekist að príla upp í þennan stiga.

Hann var ekki jafn sigri hrósandi þegar ég sparkaði undan honum stiganum og hann lenti í gólfinu. Það kom skellur þegar hnakkinn á honum slengdist í fúskara-unnu flísalögnina á gólfinu, skellur sem fyrirfór eftirmiðdagskyrrðinni í náttúrufræðahúsinu, og áður en blóðið byrjaði að renna, mundaði ég verkfærið hans og lyfti því eins hátt upp og ég gat. Það glampaði á verkfærið rétt áður en það rann í gegnum loftið, en bara í fyrsta skiptið, í næstu skiptið var það útatað blóði. Lögreglan sagði að þetta hefði verið klaufhamar.

Í anda ónýrra en endurheimtra tíma, ætla ég að birta hér gagnrýni mína á myndlistar sýningu Ólafs Elíassonar, Frost activity, sem stendur yfir um þessar mundir í Hafnarhúsinu:

()

A-tsjúí, tsjú esili-on, sjú, e-sæljón, é-e-sæljón sjúi. Esilion ( tsjú-atsjú. ) Si-i-í tsjú esæló-maba síjú-a.

Nei, þetta gengur ekki. Ég er ekki fær um að látast vera einhver annar en ég hef hingað til látist vera. Síðastliðin vika (raunar bara 5 dagar) hefur reynst mér hreint kvalræði. Mér hefur ekki tekist að fóta mig í algleymisveröld almúgans, ég hef misstígið mig hrapalega við hvert fótmál, og hef konunglega blátt mar niður alla síðuna.

Eins og þið munið endaði ég síðustu viku á að draga í svaðið það sem eftir lifði af eins atkvæðis mannorði mín, og beitti ég til þess ölvun og óspektum. Við það sveif óminnishegrinn á mig eins og fálki, með þeim afleiðingum að ég hef ekki komið úr huga mínum hugsanlegum viðbrögðum þeirra sem urðu vitni að atburðarásinni(/leysunni). Þetta er að sjálfsögðu á skjön við hina ómeðvituðu alþýðu sem vafrar um eins og dýrahjörð, þar sem hver einstaklingur innan hjarðarinnar skeitir alls engu um hvað hinum kann að finnast um hans eðlislægu hvatir. Þar sem ég er ekki þvílíkur plebbablesi að geta gleymt þessu, hef ég látið undan hégóma mínum og minnimáttarkennd gagnvart öllum öðrum skepnum. Ég er menntamaður að eðlislagi, og græt mig í svefn á hverju kvöldi yfir því hvaða álit karlar og konur út í bæ kunna og kunna ekki að hafa á mér. Þetta þorði ég ekki að horfast í augu við fyrr en í gær.

Ég hef nefninlega ekki átt fimm daganna sæla, og í gær fór botnin endanlega úr tunnunni svo við blasti óendanlegt dýpi. Ég var í mínu alþýðlegasta pússi, Dressmann bussum og peysu, u.þ.b. að byrja að kippa í mig yfir Fréttablaðinu, en þar var mynd af brjóstinu á Janet [Jackson], TÚTTUR! eða a.m.k. tútta, en þá hugsaði ég um það sem pabbi sagði um að þessi túttusýning Janetar og þó einkum uppnámið sem varð í bandarísku þjóðlífi í kjölfarið, allt umtalið um glötuðu æskurnar, saurguðu unglingssálirnar og splundruðu fjölskyldurnar, allt út af hálfu setti í sjónvarpinu í nokkur sekúndubrot, ,,þetta sannaði”, sagði pabbi, ,,það sem ég hef alltaf sagt: að á milli bandaríkjamanna og talíbana væri ekki eðlismunur, heldur aðeins stigsmunur“. Svona djúpar hugleiðingar um túttur (eða túttu) hæfa mér ekki ef ég vil vera almennilegur almenningsblesi, og svo þurfti ég í þokkabót að hætta við allt saman því að ég var farinn að hugsa um pabba.

Eftir að ég hafði komið ,,mæ presíus" (en svona tel ég að plebbar tali um kynfærin sín(Lorturinn, sko, hehe)) fyrir á sínum stað gjóaði ég augunum neðar á síðuna góðu í Fréttablaðinu og sá heldur en ekki girnilega auglýsingu. Einhverjir danskir snnidlingar að kovera lög eftir snniddlinganna í U2, og ekki nóg með það, snnniiidddlingurin Kalli fokking Bjadni kíkir við og syngur nokkra slagara, gott ef hann verður ekki í gardínunni (hehe). En þetta er helvíti dýrt, tvö og níu á tónleikanna og tvö og fimm á ballið, samasem fimm og fjögur, þannig að ég verð að spara. Þess vegna ákvað ég að taka fram rauða kortið sem ég á enn þá síðan ég var í háskólanum, og ég tók bara strætó út á Select við Hagatorg nýtti mér tilboð á pulsu með kartöflusallati og kóki.

Þegar ég var í miðjum klíðum við að gúffa herlegheitin í mig, gekk inn á Select maður sem ég kannast við frá þeim tíma sem ég var í námi. Hann mundi reyndar ekki alveg eftir mér strax vildi ekki tala við mig, en meðan hann var að panta eina með miklu kartöflusallati sagði ég honum hver ég væri og urðu þá fagnaðarfundir. Ég sagði honum að mér findist óviðeigandi að hann, menntamaðurinn, væri að úða í sig pulsum og spjalla við almúgamann eins og mig á bensínstöð, en hann sagði mér að loka minni ólærðu þverrifu.

Einhvern veginn plataði hann mig til að koma með sér að sækja ritgerðir úr námskeiði sem við vorum báðir í fyrir jól. Við höfðum að sjálfsögðu ekkert að tala um á leiðinni, hann háskólamaður og ég bara úrhrak. Ég reyndi að brúa bilið með því að viðra skoðanir mínar þess efnis að bækur Philips Roths séu lítið annað en Rauða serían fyrir háskólaprófesora, en hvað haldiði, hann, háskólaneminn, menntamaðurinn, hafði aldrei heyrt um Phillip Roth. Hvaða viðbjóðslegi viðsnúningur er nú þetta? Hvenær varð svart hvítt og hvítt svart? Hann langskólagenginn og ég að klóra mér undan þvottaleiðbeiningamiðanum á Dressmann-peysunni minni, og það er hann sem hefur aldrei heyrt um menningar-ædolin. Hvert stefnir þetta? Gott ef hann var ekki í Dressmann-peysu sjálfur. Mér finnst ég ekki eiga neinna úrkosta völ.

Ég sótti ritgerðina mína: Himinn-lifandi; mörk og merking í Síðustu hugmyndu fiska um líf á þurru eftir Ísak Harðarson. Ég kvaddi ekki einu sinni þennan svokallaða menntamann. Í vagninum á leiðinni heim byrjaði ég að glugga í ritgerðina og komst að því að hún var nokkuð góð, bara helvíti góð, lærð. 8,5. Já, þetta gat ég. Ég ákvað þá samstundis að umpóla alveg upp á nýtt. Ég var á röngum slóðum, hafði tekið ranga stefnu og var um það bil að ganga fram að bjargi, en var of upptekinn af því að velta fyrir mér hvenær Ben ætlar að tjá sig um Jen í Jay Leno til að taka eftir nokkru.

Ég fór í sturtu, fór á tvær myndlistarsýningar (þ.á m. Fost activity () ), drakk þrjá latte og hengdi upp auglýsingu í andyrinu á Árnagarði þar sem ég baðst afsökunar á öllu saman. Svo mætti ég í tíma í morgun, þrátt fyrir augngoturnar og hvíslið. Já, ég hef snúið aftur. Engar fleiri pulsur, takk.

Ég tók að mér að vinna aukavakt í nótt, fyrst og fremst sökum nývakinnar fégirndar, girndar sem ég í fordómum mínum tel að hrjái alla steríotýpíska alþýðumenn. Og þegar ég nota orðið fégirnd á ég við peningagræðgi, ekki kynferðislegrar löngun manns í búfénað. Í vinnunni minni eru engar kindur. (Almúgalegt grín, ekki satt?).
Alltént, forsendurnar skipta ekki máli. Mergur málsins er sá að ég varð einmana á næturvaktinni og er það eiginlegur útgangspunktur þessara skrifa. Hitt bullið var einungis sagt til að heimfæra skrifin inn í ímynd míns flöktandi aukasjálfs.

Já, ég varð einmana, ekki síst vegna þeirrar vansæmdar sem ég hef skapað mér upp á síðkastið, með því að eyða gagngert og meðvitað akademískum heiðri mínum (sjá færlsu frá því í gær), rétt eins og heiður minn væri tölvupóstur með tilboðum um reðurstækkun (ekki það að ég megi ekki við þvílíku, menn eru nú bara mismunandi af Guði gerðir). Þannig að ég hringdi í handalausa manninn. Við höfum ekkert talað saman síðan samdráttur okkar fór fram (sjá hér færlsu á síðunni 13. janúar s.l.). Ég hef ekki haft geð í mér að hringja í hann fyrr enn núna, núna hef ég engu að tapa lengur. Og viti menn hann var líka einmana. ,,Hver vill nokkuð með handalausan mann að hafa?" sagði hann vondaufur og ég gat svo sem ekki sagt að ég vildi það.

Og þá rann það upp fyrir mér að ég er ekkert svo einmana (kannski bara þunnur). Það er t.d. kona á Seltjarnarnesi sem vílar ekki fyrir sér að halda í hendina á mér, þrátt fyrir galla mína (menn eru misjafnlega af Guði gerðir). En hvað gerir sá sem hefur engar hendur? Hvar finnur hann sér einhvern maklegan?

Þeir sem lásu blöðin um helgina geta sjálfsagt svarað þessu strax. Það er nefninlega búið að kveða upp dóm yfir þýsku mannætunni sem snæddi elskuga sinn í takmarkalausri blætisdýrkun. Það kom á daginn að hann hafði bara lýst eftir fólki á netinu. Og það gaf nú heldur betur góða raun. Þegar mannætan fann verkfræðing sem vildi ólmur láta éta sig, var hún búinn að taka fimm jafn viljuga í viðtal og hafna þeim öllum á þeim grundvelli að þeir væru of ljótir.

Þannig getur nettengd lostamannæta leyft sér að vera vandfýsin á ból/borðfélaga. Gera má ráð fyrir að þú lesandi góður sért nettengdur og harla ólíklegt verður að teljast að þú hafir jafn gerræðislegar fýsnir og Þjóðverjinn. Því segi ég, ef þú ert einmana, eftir hverju ertu að bíða. Þetta sagði ég líka við handalausa manninn.

Hann beið ekki boðanna og hófst strax handa (kannski óviðkvæmilega að orði komist?). Og í leit sinni á netinu eftir frambærilegum maka kom það í ljós að það er til handalaus kona. Þannig að ef þú, lesandi góður, leitar logandi ljósi að lífsförunaut, ekki leita langt yfir skammt. Á netinu kemstu að því, að í þessum heimi er einn fyrir hvern. Eða tveir, það veltur á því hverju maður sækist eftir.