mánudagur, desember 29, 2003

Þetta er rétt hjá ykkur. Ég hef rangt fyrir mér. Og ég er tilbúinn að hugsa minn gang. Ég hef ekki drepið neitt nema eigin mannorð. Farið hefur fé betra. Framvegis ætla ég að einbeita mér að því að drepa fólk (og á næstu dögum mun ég birta lista).

Ég hef nefninlega velt hlutunum fyrir mér yfir jólin. Reyndar hefur hugur minn mestallan tímann verið heltekinn af græðgi, drambi og losta, og öðrum náttúrlegum og syndsamlegum hugarefnum sem tengjast jólunum. En núna um helgina yfirgaf ég bæinn ásamt foreldrum mínum til að heimsækja ættingja og losa fjölskyldubílinn þess á milli úr sköflum í brunagaddi og svartamyrkri á óupplýstum bæjarstæðum úti á landi. Og undir fínkorna stjörnuhimni tókst mér að leiða hugann að málefnum sem ná útfyrir líffræðilegar hvatir. Undir þessum óendanlega djúpa himni, sem sýndi ekki nema yfirborð endaleysunnar með óteljandi stjörnum á strjáli, áttaði ég mig á því að sálarflækjur mínar virtust nokkuð sléttar og felldar í samanburði og það varð borðliggjandi að öll þessi orð sem ég reiti útúr mér, og hafa ekkert að gera með hvernig ég nærist og æxlast, hafa því ekkert vægi. Það er jafn borðliggjandi og að sólin kemur upp á morgun - ekki er ég sífellt að rausa um það. Og til hvers að leita langt yfir skammt til að komast að þess. Til hvers að glápa upp í næturhiminninn og leita ljósár milli pláneta yfir skammt. Ég leit mér nær og komst til dæmis að því að þarmarnir - garnaflækjurnar - eru miklu flóknara fyrirbæri en sálin, og miklu þarfari. Ég þarf ekkert að hugsa, líkaminn segir mér hvenær ég þarf að éta, skíta, brunda eða forða mér undan mammút. Og þaðan af síður þarf ég að tala um eitthvað sem hefur ekkert að gera með þessi fjögur ofangreindu atriði. Ég þarf ekki að tala um það sem ég þarf ekki að tala. Ég ætti frekar að nota öll þessi orð sem ég kann, og hafa ekkert með neitt að gera, til að drepa tímann, áður en hann drepur mig. Nei, ef tungumálið frussast út úr þörmum sálarinnar sem brún rittákn á illaþefjandi pappír, þá ber að safna slíku í rotþró eða senda út á sjó, svo það valdi ekki sýkingum.

Það liggur því fyrir að binda endi á þennan sóðaskap og segja nú skemmtilega sögu úr hversdagslegu lífi mínu eða opinbera einhverja skemmtilega, en jafnframt inntakslausa, hugleiðingu. Ég luma reyndar ekki á mörgum sögum. Það var reyndar mikill snjór í dag og ég fór í strætó, en jú, við sjáum það strax að þetta er ekkert meira spennandi eða fróðlegra en yfirlýsingar um gildisleysi lífsins. Og ég er svo sem ekkert að hugleiða neitt merkilegt þessa dagana, nú þegar ég er búinn að leita af mér allan grun um að ég geti sagt eitthvað sem hefur eitthvert raunverulegt gildi. Ég er bara sáttur. Nei, þegar ég var í því að fílósófera um ekki neitt þá gat ég nú alla veganna látið þetta ekki neitt fara í taugarnar á mér.

Það væri spennandi að tala um eitthvað sem fer í taugarnar á mér, enda er það sem fer í gegnum taugar ekkert nema rafmagn og rafmagn myndast við spennu. Nú fer reyndar eitthvað í taugarnar á mér, og ég er búinn að skeggræða það og komast að niðurstöðu nú þegar. Það var þetta með Melhaga og Hagamel (sbr. ég sjálfur 20.12. 2003). Þetta er svona rosalega pirrandi vegna þess að þetta felur í sér að fólk er ítrekað að ruglast á götum, mismunandi fólk, oft á dag. Sama er upp á teningnum þegar maður fer í búð og veit ekki hvaða stærð af kaffipokum maður á að kaupa og konan í búðinni ráðleggur manni að kaupa vitlausa stærð og maður kaupir 200 of litla kaffipoka og 200 sinnum hugsar maður: Helvítis tíkin. Ef þessir 200 pirringar eru lagðir saman jafngildir samanlagður pirringurinn því að búðarkonan hafi myrt alla fjölskyldu manns með eldvörpu. Það eru svona atriði sem skilja þennan táradal frá fullkomnum heimi. Konan í búðinni er altént komin á listann minn yfir fólk sem ég ætla að drepa, sem og mennirnir sem nefndu götur í Vesturbænum á fyrri hluta síðustu aldar. En ætli það sé ekki samt óþarfi að kvarta. Við erum þó með þarma, a.m.k. flest okkar.

miðvikudagur, desember 24, 2003

Allt útlit er fyrir að bloggið sé dautt. A.m.k. hefur enginn skrifað neitt á bloggsíðu síðustu daga. Og enginn hefur virt mín skrif viðlits heldur. Einhver myndi sjálfsagt segja að það væri vegna þess hversu fádæma leiðinlegur ég er. Ég veit að það er svo. Og sjálfsagt segir þessi einhver að annað fólk sé hætt að skrifa vegna jólanna og þeirra anna sem jólunum fylgja. Það hins vegar leyfi ég mér að draga í efa. Ég tel að ég hafi drepið bloggið, og undir þetta taka bloggararnir með þögninni. Hér er um að ræða útvíkkun á þeim áþreifanlegu leiðindum sem ég hef haft í frammi á þessari voluðu síðu, sem þú lesandi góður ættir að yfirgefa núna hið snarasta. Já, hver nennir til lengdar, eða yfirleitt þolir eitt augnablik, að fylgjast með orðhengli á borð við mig, engjast í óeiginlegu blóði sínu, eins og barn í þróunnarlandi á sjónvarpsskjánum, en þó ekki hungurðmorða, heldur sjálfsmorða af eigin vesældóm, og reynir að slá af sér flugurnar suða inni í hausnum á honum. Það þori ég að fullyrða (og Guð veit að ég er ekki hugrakkur) að engin getur látið slíkt viðgangast, en jafnframt getur enginn sem kallar sig manneskju hugsað sér að takast á við þess háttar og því hafa allar skyniklæddar verur yfirgefið ritvöllinn og snúið sér að þarfari viðfangsefnum.

Ég hef mest megnis leitast við það í pistlum mínum (ef slíkt heiti á við skrif mín) að skilgreina sjálfan mig. Það hlýtur þó að teljast eðlilegt, það er viðleitni í þá áttina í öllum textum manna alls staðar. Ég heyrði til dæmis lag um daginn sem ég veit ekki hvað heitir en viðlagið hljómaði ,,fiskinn minn, nammi nammi namm" eða ,,kokkinn minn nammi nammi namm", ég lagði mig ekki eftir að heyra hvort það var. Alént er þetta lag viðurstyggð í alla staði og sársaukafullt áheyrnar svo það komi skýrt fram. Hvað sem því líður vakti byrjun lagsins mig til umhugsunar en þar kynnir ,,ljóð"mælandi sig sem kokk á togaranum Voninni. Hvað sem annars má segja um þetta lag þá er það greinilega samið í þeim tilgangi að skilgreina stétt skipskokka (ef það væri samið fólki til skemmtunar þá hefði það verið skemmtilegt, er það ekki).

Ég aftur á móti, er ekkert. Ég er bara að reyna að skilgreina mig sem höfund þessa texta, og ef þessi texti er saminn með því augnamiði að skilgreina höfundinn, þá er skilgreinandinn að skilgreina sjálfan sig sem skilgreinanda, og skilgreingin skilgreining á skilgreiningunni sjálfri, og skilin milli skilgeiningar og greindarlegrar umræðu um ekki neitt, óskilmerkileg og þokukennd, enda ekki við öðru að búast þar sem innihald þessa texta er gufa, og það óeiginleg gufa. Um það hef ég margt fleira að segja, en neita mér um það, því jú, ég hef rétt næginlega mikið hugrekki eftir til að horfast í augu við að slík umræða hefur ekkert upp á sig.

Gleðileg jól.

laugardagur, desember 20, 2003

Saðning

Það er gott að klára hluti. Til dæmis er gott að vera búinn í prófum, búinn að leggja á sig að kunna eitthvað og skila því frá sér þannig að einhver, sem kann meira en maður sjálfur, geti lagt mat sitt á það og breytt öllum orðunum, sem maður er búinn að moka upp úr hausnum á sér niður á blað, í tölur milli 1 og 10. Á sama hátt verður það gott að klára að skrifa þennan texta og vita að einhver (kannski hátt í tíu manns) eigi eftir að lesa það sem maður skrifaði og breyta öllum táknunum á skjánum í taugaboð, þ.e. rafmagn, inni í eigin haus og mynda þannig skoðun. Og þegar ég dey get ég sagt: ,,Mikið er ég feginn að vera búinn að þessu" því að ég veit að allt sem ég hef sagt og gert og skrifað niður í lífinu verður fellt saman í blekklessur á síðum Morgunblaðsins og steinn verður skreyttur með talnakóða sem segir til um hversu vel mér gekk að halda í mér tórunni.

Góðir lesendur! Þetta eru hughrif innblásin af þeirri staðreynd að ég er búinn í prófum, og hef núna satt best að segja ekkert að gera nema velta mér upp hlutunum. Og þegar ég segi hlutunum veð ég villu og svíma. Ég meina að sjálfsögðu að ég velti mér upp úr orðum, sem eru ekki áþreifanleg. Þannig er ég heldur ekki að velta mér upp úr einu eða neinu í raun. Ég sit kjurr og einblíni í eina átt, að skjá sem er þakinn lit og táknum, sem ég síðan breyti í taugaboð inn í eigin haus.

Og eru það ekki einmitt hughrif sem flestir bloggarar leitast við að tjá með rittáknum. Þá meina ég ekki hughrif á borð við: Sólin á himninum eins og je ne sais qua? og ég fyllist reykmettuðum grun um að ég hafi upplifað þetta augna blik áður. Algengara er að sjá eitthvað í þessum dúr: Hvað er málið með röðina á Hverfis, vild'ég væri með VIP.

Í þessum anda ætla ég að varpa fram þessum hughrifum: Af hverju í veröldinni skildi einhver með réttu ráði og í þeirri stöðu að geta gefið götum nöfn, hvaða nafn sem er, af hverju skildi einhverjum hafa dottið það í hug að nefna tvær götur í sama landi, í sömu borg, í sama hvefi, sem í ofanálag liggja hlið við hlið: Hagamelur og Melhagi. Það er ofar skiklningi mínum, eða öllu heldur neðar, að skilja þau sjónarmið sem þessu réðu. Það er mér næst skapi að stinga upp á að þeir sem bera ábyrgðina verði limlestir á almannafæri, en þar sem þeir eru vafalaust allir dánir og farnir til helvítis, sting ég upp á að eftirlifandi ættingjar þeirra verði limlestir og meðfram því svívirtir í strjúpann af ríkisstjórn Íslands.

Í kjölfarið, mynd sem er ekki síður hrífandi fyrir taugaboð: Guðni Ágústson að hafa samfarir við handalausan mann í strjúpann.
Góðar stundir!

mánudagur, desember 15, 2003

Hefðir og venjur

Á þessum vef hefur skapast hefð fyrir ýmsu, svo sem að byrja hverja færslu á að afskaka þá síðustu. Þetta kann að fara í taugarnar á einhverjum, en ef við spyrjum okkur sjálf: er öll okkar ræða ekki fólginn í því að bera í bætiflákann fyrir það að vera til? Ég get ekki ímyndað því hverju þið hafið svarað, enda er ég einn hérna í myrkrinu undir flúorljósunum á Þjóðarbókhlöðunni. Því verð ég bara að svara fyrir sjálfan mig og láta aðra svara fyrir sig. Í heimi kristninar er hefð fyrir því að biðjast afsökunar á öllu frá vöggu til grafar (og jafnvel leitað lengra fram og aftur). Og þar sem ég hef týnt Guði einhvers staðar neyðist ég til að demba yfir ykkur, samferðarmenn mína, eldregni af leiðindum. E.t.v. er þessi plága er sprottin af niðurbældri þrá eftir yfirbót fyrir að ég sé á lífi en ekki einhver annarr. ,,Enginn ámælir/ þeim undir björgum/ liggur lifandi/ með limu brotna,/ og hraunöxum/ holdi söxuðu,/ að ei hann æpir/ eftir nótum." Vafalaust orka þessar afsökunarbeiðnir þó tvímælis því í heiminum er til fólk sem myndi drepa fyrir að hafa þann tíma sem ég ver í þessi skrif. Fólkið myndi ekki verja tímanum í skrif, né heldur til að losa flóðgáttir fyrir bældar tilfinningar, þetta fólk myndi leggja sig. Til að reyna að mæla bót fyrir sjálfan mig mun ég í augnablik beina sjónum mínum að umheiminum.

Það er nóg úr að moða í fréttatímum um þessar mundir. Saddam er fundinn og minnir óneitanllega á Karl Marx, enda orðinn vel skeggjaður eins og helstu illmenni sögunnar og óvinir Bandaríkjanna gegnum tíðina (ótrúlega hentugt, ekki satt!), Keikó er allur og farið hefur fé betra. Ef einhver hefur þörf á yfirbót fyrir að eyða dýrmætum tíma af lífi sínu í vitleysu þá er það fólkið sem borgaði í Free Keiko-sjóðinn.

Það merkilegasta sem ég hef þó frétt undanfarna daga er að tveir karlkyns elskendur í Þýskalandi komust að samkomulagi um að annar myndi éta hinn hægt og hægt meðan hinn væri enn á lífi. Þeir ku víst hafa byrjað á fætinum, svo étið hinn fótinn, en að lokum var erótíkin og kynferðislega spennan í sambandiinu orðin slík að gerandinn kom fram vilja sínum við ástina sína, drap hann og snæddi svo leifarnar. Ekki er með öllu útséð hvort mannætan fái háan dóm því að ástarleikirnir voru teknir upp á myndband og þykja myndböndin staðfesta að veislan fór fram að yfirlögðu ráði beggja aðila.

Það sem félagsráðgjafarnemi á þrítugsaldri benti mér á er að ástmögur mannætunnar var verkfræðingur, sum sé langskólagenginn. Þetta, vildi hún meina, ætti að draga að einhverju úr menntahroka mínum. Á þessari síðu er enn ein hefðin fólgin í því að að hylla nám og menntamenn á kostnað ólangskólagenginna. Hér verður ekki staðar numið. Nei, það er sama hvaðan gott kemur. Ef það að vera étin gefur þér hamingju, þá láttu éta þig. Og ekki segja að það sé jafnvel afbrigðilegra en að svívirða móður sína. Setjum upp jöfnu: Langskólagengnir eru betri og æðri en allir og allt milli himins og jarðar. langskólagengnir taka þátt í kynferðislegur mannáti. ERGO: Kynferðislegt mannát er fróm og heilbrigð iðja sem meðal annars langskólagengnir taka þátt í. Hví ekki að verja tíma sínum í það.

Góðar stundir!
Nú þegar nýja brumið er endanlega farið af þessu bloggi, er undirritaður er ekki aðeins búinn að biðja hlutstæð og óhlutstð fyrirbæri ítrekað afsökunar á mislyndi sí­nu í­ von um að hann hafi ekki fælt burtu lesendur, heldur er hann lí­ka farinn að bregða á það ráð að reyfa atburði helgarinnar, til að feta þann venjubundna stí­g hins almenna bloggara að blaðra um það smásmugulegasta í fábrotinni tilveru sinni til þess að engum detti í­ hug að hann bindi bagga sí­na öðrum hnútum en samferðamenn sínir. Ég biðst hér með afsökunar á þessum kamelljóns-töktum, jafnframt því að bloggarar eru beðnir afsökunar á ofangreindum ummælum, og í­ kjölfarið ætla ég að segja frá einhverju sem tengist mí­nu ofurhversdagslega og vægast sagt stundlega lífi.

Einhverjum lesendum er sjálfsagt í­ fersku minni að í­ niðurlagi færslu sem birtist á þessum vef fyrir nokkru, var Darwin sagt að éta hattinn sinn. Með þessari (annars vanhugsuðu) skýrskotun var að sjálfsögðu vísað til þróunnarkenningu Charles Darwsins, sem kom út um miðja 19. öld og byggði á athugunum sem þessi enski náttúruvísindamaður gerði varðandi mismunandi fínkutegundir á Galápagos-eyjum og í Puerto Rico. Það var niðurstaða mín í­ grein minni að fyrirbæri sem kallast Sea Monkeys kollvarpi, eða altént ætti að kollvarpa, heimssýn okkar á þvílíkan hátt að þróunarkenning Darwins, sem á sínum tíma olli þónokkrum straumhvörfum, mætti sín lítils í samanburði. Hér var að sjálfsögðu um innantómt paródískt háð að ræða og bar að taka því­ með litlum hátíðleika og engri alvöru (ókunnugum er reyndar bent á að gera yfirleitt öll ummæli mín í­ ræðu og riti ómerk, annað er ósynja). Þegar sjóapakettirnir (sem eru raun ferskvatnsskeldýr) hurfu svo fyrirvaralaust, hugðist ég halda spauginu áfram og segja að Darwin gæti svo sem ælt út úr sér hattinum aftur og þvegið hann á 90 gráðum (en eins og flestum er kunnugt er Darwin löngu dáinn og því er hér á ferðinni enn eitt spaugyrðið frá undirrituðum (Friðgeir er nú meiri kallinn)). En þegar ég undirbjó skrif þar sem Darwin yrði beðinn afsökunar birtust apakettirnir skyndilega á ný og aldrei sprækari. Og hananú! Hvað skilur þá þessi texti eftir og hvers virði er hann? Hann skilur ekkert eftir og er með öllu tilgangslaus, sem og tilvera mín og okkar og skrif Darwins, því­ eins og við vitum skapaði Guð okkur öll og hrifsar okkur í­ burtu þegar honum sýnist svo (og gerir undirritaður sig sekann um að endurtaka eigin brandara síðan í gær í örvæntingarfullri, en árangurslausri viðleitni til að gæða skrif sí­n tilgangi).

laugardagur, desember 13, 2003

Ó, vei!

Líkami minn er að hruni kominn, og ég get engum um kennt nema sjálfum mér; nema ef vera skyldi ölgerð Egills Skalla-Grímssonar og hennar djöfullegu freistingum. Ekki nóg með að þetta vítisfyrirtæki dragi langskólagengna heiðursmenn eins og sjálfan mig niður í sollinn, heldur nota þeir nafn langa-, langa-, langa-, langa-, langa,langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langafa míns Egils Skalla-grímssonar (heimildir: Íslendingabók) við sölu á ósiðlegri framleiðslu sinni. Að nýta sér nafn látins manns til að selja áfengi er svívirða, en að borga ættingjum hans ekki fyrir það er fyrir neðan allar hellur. Afhverju fæ ég engar bætur fyrir að nafn langa-, langa-, langa-, langa-, langa,langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langa-, langafa míns sé dregið í svaðið hvern dag, hverja nótt.

Ég fór sum sé í vísindaferð í gærkveldi, eða öllu heldur síðdegis, með þeim afleiðingum að ég missti stjórn á líkamanum sem nú má muna fífil sinn fegri. Öllu verri er þó sá skaði sem sál mín hefur hlotið og græt ég það nú að hafa glatað sómatilfinningunni og tímaskyninu. Davíð Oddsson og aðrir þingmenn eiga kannski skilið ýmis konar skítkast fyrir að ætla að setja sjálfan sig á svívirðilega há eftirlaun. Hann á hins vegar ekki skilið að það sé migið á tröppurnar fyrir utan vinnustaðinn hans kl.19 á föstudagskvöldi. Þennan grikk gerði ég og nokkrir aðrir háskólamenn honum í gærkvöldi, þegar við migum á tröppur Stjórnarráðsins, þó ekki af hugsjón eða í mótmælaskyni, heldur af hugsunar- og jafnvel hugsjónarleysi og óbilandi trú á að komin væri nótt, en svona iðja er helst líðandi á nóttinni. Við áttuðum okkur á því þegar við komum upp á Laugarveg að það var síður en svo áliðið og verslanir voru enn opnar.

Þegar ég var kominn til Hannesar þáði ég læknaspíra í bland við goslausan kóladrykk af herramanni, sem þrátt fyrir drykkjarsmekk sinn er ekki utangarðsmaður sem býr undir tré á Klambratúni, heldur enn einn háskólamaðurinn og þar að auki annálaður námshestur. Stuttu seinna ákvað líkami minn af eigin frumkvæði að binda endi á vöku mína og greip þar fram fyrir hendurnar á svokallaðri "meðvitund" minni sem oft á köflum virtist fjarri góðu gamni.

Að lokum vil ég biðja alla hlutaðhafandi afsökunar á framferði mínu: viðmælendur bið ég afsökunar á ummælum mínum; þjóðina bið ég afsökunar á þvagláti mínu; Guð bið ég afsökunnar á syndum mínum; og mannkynið gervallt, skepnur, plöntur, efni og tóm í tíma og rúmi bið ég afsökunar á tilvist minni.

Góðar stundir.

fimmtudagur, desember 11, 2003

Áður en lengra verður haldið í þessum tilgangslausa útgáfuflaumi orða, skal áréttað að síðan er ekki grundvöllur fyrir fordóma gegn fólki með annað litarhaft eða af öðrum kynþætti en ég sjálfur. Ástæða þessarar þörfu ábendingar, er sú að einn hinna fjölmörgu lesenda sem hafa látið hafa eftir sér ummæli í þartilgerðum dálk, eftir síðustu færslu, lét þau ummæli falla að gyðingar væru ,,helvítis bastarða synir Abrahams." Svona orðalag líð ég ekki undir nokkrum kringum stæðum á þessari síðu minni og bið téðan ,,G" að gera sitt besta til að koma sjálfum sér up í eigin endaþarm, helst með einföldu hoppi. Ég hef engar frekari hugmyndir um hvernig það er mögulegt - fólk sem hefur hugmyndaauðgi til að kalla fólk jafn illum nöfnum, og þau sem koma fram hér að framan, ætti að geta dottið eitthvað í hug til að koma sjálfum sér uppí rassgatið á sér. Reyndar held ég að umræddur aðili sé nú þegar upp í rassgatinu á sér og ætti kannski frekar að huga að því hvernig hann á að komast út. Læknisfr´ði viðkomandi ætti að koma að góðum notum.

Að öðru leyti vil ég þakka ,,G" fyrir myndlíkingun ,,að læra eins og veðhlaupahestur" sem ég er mjög ánægður með og hyggst nota við sem fjölbreytilegust tækifæri.

Í síðustu færslu var einnig fjalla um móðurserða og að menntamenn fylltu ekki þann hóp. Katrín nokkur, ungur félagsráðgjafarnemi í Reykjavík, vændi mig að þessu til efni um skammsýni og geigvænlegan menntahroka. Ummæli hennar hyggst ég ekki taka til greina á nokkurn hátt. Ég er stoltur af menntahroka mínum og hvet alla sem skrifa ummæli á þess síðu að fordæma og svívirða eins og veðhlaupahestar ómenntaða í leik og starfi. Ólangskólagengnum er að sjálfsögðu frjálst að svara fyrir sig, ef þeir kunna að skrifa.

mánudagur, desember 08, 2003

Kæru lesendur!

Takk! Þakka ykkur fyrir! Þakka ykkur fyrir að nú er ég á einni nótttu orðinn frægur. Ég komst að því á föstudaginn að annað fólk en handalausi maðurinn, fyrsti málfræðingurinn, konan á Hverfisgötunni og ég sjálfur lesa þetta blogg. Raunar held ég að það hafi ekki verið fyrr en í síðustu viku að annað fólk komst að því að ég er að blogga. Í kjölfar þessarar víxlgengu vitneskju setti ég upp á síðunni teljarar og reit fyrir gagnvirk/meðvirk ummæli, og er því orðinn nokkuð fínn kall. Og árangurinn lætur ekki á sér standa. Nú síðast þegar ég gáði hafði teljarinn skráð 46 heimsóknir. Reyndar dreg ég í efa að svo margir hafi heimsótt síðuna því að ég hef sjálfur heimsótt eigin síðu alloft til að sjá nýjustu tölur. Engu að síður má gera ráð fyrir að hátt í tíu manns hafi heimsótt síðuna frá því á föstudag. Hátt í tíu gullfallegar manneskjur, brotnar af alls konar bergtegundum. Reyndar dreg ég í efa að þessar manneskjur séu brotnar af öðru bergi en íslensku og arísku foreldri og eru jafnframt flest (háskóla)nemar á þrítugsaldri í Reykjavík.

En þessi morgunsól frægðar minnar rís þó ekki á heppilegum tíma. Nú er einmitt brennandi lær-dómssól hæst á lofti og hún gerir sig ekki líklega til að setjast. fram á kvöld sést ekkert annað fyrir ofbirtu. það gengur ekki að hafa tvær sólir á himninum, sérstaklega þegar ég þarf að læra eins og móðurserðir fram í hið óendanlega. Reyndar efast ég um að móðuserðis-líkingin sé viðeigandi í þessu samhengi, ekki síst vegna þess að rannsóknir sýna að sifjaspjöll tíðkast frekar hjá ómenntuðu fólki. Menntamenn hafa í gegnum tíðina ógjarnan kært sig mikið um kynferðislegt samneyti við mæður sínar. Ég verð því að læra eins og eitthvað annað. Ég nota hér tækifærið og lýsi eftir meira viðeigandi orðalagi hjá víðum lesendahóp mínum.

Góðar stundir!

föstudagur, desember 05, 2003

Ég ákvað að skella mér heim snemma af Hlöðunni í gærkveldi svo ég gæti farið í sturtu, snætt almennilegan heimilismat og fóðrð sjóapakettina mína (en eins og flestum ætti að vera kunnugt eru sjóapakettirnir í raun ósýnileg skeldýr í ætt við rækjur sem þrífast bara í ferskvatni (sbr. ég sjálfur 2.12.)). Ég leyfði mér þann munað að fara heim snemma gegn því loforði míns sjálfs að ég læsi nokkur blöð áður en ég færi að sofa. Hefði ég gert það hefði ég getað gengið til rekkju með góðri samvisku í gærkveldi. En að sjálfsögðu gerði ég ekkert slíkt og horfði þess í stað á feðraveldisgamanþætti á Skjá einum og kvenfrelsisneytendaþætti á Rúv. Þess vegna neyddist ég til að fara að sofa með svo u.þ.b. miðlungs samvisku, svona eins og maður yrði skipreka með hvítvoðungi og neyddist til að éta hann til að halda lífi. Maður væri sennilega með nettan móral en gæti huggað sig við það að maður átti ekki annarra úrkosta völ. Stundum verður maður nefninlega að hlífa sjálfum sér. Það er ekkert vit í að fremja hetju dáðir ef það hefur ekkert upp á sig til lengri tíma litið; það er ekkert vit í að veigra fyrir sér að sporðrenna einu smábarni ef líf og limir eru í húfi. Sjáiði t.d. fólkið í Survivor. Það vílar ekki fyrir sér að éta lirfur, pöddur, myglu, strjúpuð egg, saur eða börn til að vinna milljón dollara.

miðvikudagur, desember 03, 2003

Já, allt horfir upp á við. Ég er alveg hættur að tala um iðrin á mér í bili og ætla þess vegna bara að tala um námið mitt eins og venjulega. Og ég viðurkenni fyrstur manna að ég hef ekki nálgast það á réttum forsendu. Það er ómögulegt að komast í gegnum þetta með því að barma sér, maður verðu að tvíhugsa (doublethink, sbr. Orwell). Mér finnst mjög gaman að læra íslenskt mál að fornu. Mjög gaman, þvílíkt nám, þvílíkt nám, þvílík náð! Hver stafur sem ég les styrkir mig í sannfæringu minni að þetta er ekki tilgangslaust, þvert á móti, af því að þetta er erfitt er þetta það merkingarfyllsta sem ég hef nokkurn tímann tekið mér fyrir hendur.

Þetta skrifaði ég til handalausa mannsins í tölvupósti sem innihélt afsökunarbeiðni. Það kom á daginn að hann tók ekkert nærri sér fullyrðingar mínar um að hann sé tilbúningur og þar að auki ofnotaður. Hann benti mér á spennandi síðu sem ég vil benda ykkur á. Fyrsti málfræðingurinn hefur margt spennandi til málanna að leggja.

þriðjudagur, desember 02, 2003

Nei, þetta í­ gær var að sjálfsögðu eins og hvert annað bull. Ég er ekkert svona þunglyndur og ég er nú aldeilis ekkert að fara að kála mér eða neitt svoleiðis (það vill nenfinlega brenna við að fólk túlki orðsendingar sem ekki hafa jákvæða uppsveiflu rétt undir lokin sem berorða og ótvíræða sjálfsmorðshótun). Hér er einfaldlega um að ræða misskilning. Ég hélt að ef ég fengi tækifæri til að skrifa um allt sem býr mér innvortis, jafnvel oft á dag, að ég gæti málað lungu mí­n og lifur öðrum litum en aðrir af því að ég er svo einstakur. Það er hins vegar rugl, lungu mí­n eru jafn bleik, lifrin er jafn rauðbrún og blóðið sem þau eru löðrandi í­ er jafn dökkrautt og allra annarra. Ég er alls ekki einstakur. Lífið snýst ekki um frumleika, altént er frumleiki hvorki vistlegur né lífvænlegur fyrir manninn og dýrin í­ kringum hann (sbr. American Idol (og í­slenska afbrigðið) sem hefur lýst yfir stríði á hendur frumleika og sköpun og er jafnframt vinsælasta sjónvarpsefni veraldar). E.t.v. kann ekki góðri lukku að stýra að leita inn á við, þar er ekkert að sjá nema vessa og vefi, sem er viðfangsefni læknisins og læknar ættu einmitt ekki að taka áhættur, þ.m.s. að sú gjörð að orða hlutina á einhvern hátt frábrugðinn hefðbundnu mynstri sé stórhættuleg. Því­ segi ég að sinni skilið við sjálfan mig - ég er leiðinlegur - og leita út á við og mun aðallega halda mig á yfirborðinu. Bless.

Minn frómi vinur, Hannes Óli, launaði mér aðstoð í­ vinnunni með fallegri gjöf. Þessi gjöf samanstóð af plastbikar og þremur loftþéttum bréfpokum sem innihéldu duft, mæliskeið og leiðbeiningabæklingi, en allt þetta gekk undir safnheitinu Sea Monkeys. Hér er þó ekki um að ræða um eiginlega apaketti, og heldur ekki saltvatnsskepnur, en áður en söluaðilum verður stefnt skal bent á að hér eru lifandi verur á ferðinni. Og þvílí­kar verur. Apakettirnir eru í­ raun sáralitlar ferskvatnsrækjur sem hýrast í­ forðaeggi þangað til aðstæður verða nógu góðar til að þær geti klakist út. Ég sáði þessum eggjum í­ hreinsað vatn ofan í­ plastbikarnum og árangurinn lætur ekki á sér standa. Út hafa klakist glæsilegar litlar rækjur sem sjást ef ég lýsi með lampa gegnum vatnið. Og ég þarf ekki að nota nema brotabrot af höfðinu mí­nu þunga til að í­mynda mér að þær séu ekki algjörlega ólí­kar syndandi mannfólki sem hefur eiginleika örsmárra skeldýra. Svo eru lí­ka myndir í bæklingum af sjóapaköttunum með andlit eins og manneskjur með kórónur og stór og falleg bros. Darwin getur farið að éta hattinn sinn.

mánudagur, desember 01, 2003

Ég er þurrausinn. Námsbækurnar hafa rænt mig sköpunargáfunni. Eða öllu heldur: þær hafa svipt mig sköpunargáfunni, ekki er að sjá að þær hafi mikil not fyrir frumlega hugsun. Þau eru þung skrefin sem ég stíg. Þeir eru seigir bitarnir af súra eplinu. Hann er harður veggurinn sem ég ber höfðinu í. Og höfðukúpan er viðkvæm skurn, sem er brotin og nú vellur heilinn á mér út. En hér á Þjóðarbókhlöðunni skiptir sér enginn að því, nema einhver sem er að gá hvort hann geti ekki tekið tölvuna mína fyrst að ég er að deyja. Og þessi texti er ekki annað en tilgerðarlegt þunglyndi þannig að ekki einu sinni kvörtunin stendur undir sjálfri sér. Ég gæti svo sem reynt að bjarga þessum skrifum með því að fjalla um handalausa manninn, einu sinni var hann fyndinn, og honum dettur alltaf eitthvað ferskt í hug. En núna er hann ofnotaður. Ég er búinn að eyðileggja handalausa manninn af því að ég er ekki nógu spennandi sjálfur.

Verð víst að hætta núna. Það er komin ræstingamaður sem ætlar að þrífa upp heilann. Það er allt lagi, ég hef hvort eð er ekkert meira að segja. veriði öll sæl og blessuð.